domingo, 17 de octubre de 2010

O día en que o punk entrou na Academia, por Daniel Salgado

Nos anos finais, a súa efixie evocaba as figuras do expresionismo cinematográfico xermano. A Lois Pereiro, nas fotografías, sempre lle aparecía unha sombra, a mesma que poboaba os seus poemas. Últimos de amor e enfermidade, alcumounos no seu segundo libro, editado en decembro de 1995 meses antes de morrer. Da súa obra, experiencial e, daquela, agónica, extraeu a Real Academia Galega as razóns para dedicarlle as homenaxes do 17 de maio de 2011. "É a voz máis singular dunha xeración, a dos oitenta", argúe Margarita Ledo, canda Manuel Rivas e Xosé Luís Axeitos unha das promotoras na rúa Tabernas da candidatura de Pereiro.
Nesa promoción, o poeta de Monforte (nado en 1958) ocupa o lugar do estraño. "A súa é unha poética da fenda e da utopía", esténdese Ledo, "pero sen que unha se afaste da outra". Con Lois Pereiro, fóra dos barroquismos lingüísticos dos seus pares, comparecen, a dicir da académica, os primeiros indicios dunha cultura indie. Publicado fóra das editoras grandes e activista nos periódicos La Naval -na movida coruñesa- ou Luzes de Galiza, o autor tamén se prodigou como letrista after-punk -Terra Cha ou Narcisismo, para a banda do seu irmán, Radio Océano. E velaí, nese andar polas marxes culturais malia o recoñecemento xeralizado do seu traballo en verso, o interese de Margarita Ledo: "Gústanme estes nexos tranversais entre a institución e a cultura independente".
Porque a designación de Lois Pereiro abre a caixa das contradicións: un poeta punk homenaxeado pola casa petrucial. "Non podo evitar ver isto como un movemento estratéxico", sinala a profesora, e poeta, María do Cebreiro, "darlle nos fociños a quen goberna implica elixir un poeta mozo co que os rapaces que están a ser privados dos seus dereitos lingüísticos poidan identificarse". Mais Do Cebreiro detecta, ao mesmo tempo, as antinomias, as incomodidades, que agacha presentar a figura de Pereiro como monumento. "A institución propón un tributo a unha figura de resistencia, pero de resistencia non nacional, a do marxinal". Ao cabo, co autor de poemas 1981/1991 é o poeta maldito, "tan escaso na literatura galega", o que se coloca na discusión.
"Pensar que certas mocidades urbanas van entrar na causa galega a través dos versos de Pereiro é pensar en termos minoritarios", considera, porén, Xesús Alonso Montero, "a capacidade mobilizadora da Academia resulta mínima". O académico, reincorporado recentemente aos labores do organismo, defendeu en pleno a candidatura de Aníbal Otero, filólogo insigne de Ribeira de Piquín que sobreviviu en 1936 a unha condena a morte, ao Día das Letras. "É unha mágoa que se desaproveite o seu centenario [Otero naceu en 1911 e morreu en 1974]", engade. Con todo, Alonso Montero recoñece que as estéticas de Pereiro e Rivas "casan ben". De Manuel Rivas, amigo de Lois Pereiro e con el confeccionador da revista Loia no Madrid de finais dos setenta, xurdiu a proposta finalmente vencedora.
Ese "poeta moi culto, no que conviven a whiskada nocturna e o palimpsesto verde do Incio", en palabras de Margarita Ledo, excedeu aos seus compañeiros de xeración. Contra a idea e a práctica dominante de literatura reconcentrada, ensumida, para os poemas de Pereiro non é operativa a separación letras/vida. Nin o contrario. "Eu sempre me sentín orgullosa de ser contemporánea de Lois e hoxe sinto tamén ese orgullo pola decisión da Academia", escribe Chus Pato, que ademais de compartir tempo e lugar con Pereiro, compartiu posición tanxencial respecto do que a crítica canonizou como "Xeración dos 80".
"O pasado sábado [cando a RAG tomou a decisión]", continúa Pato, "pensei en que clase de país sería este se todo o demais, a economía, o social, a cultura, estivese á altura da decisión da Academia: sería unha Galicia valerosa e ceibe". Para a poeta ourensá, responsábel de libros centrais como A ponte das poldras, M-Talá ou Secesión, con Pereiro, esa cuadrilla de autores "entra nalgo así como nunha sorte de eternidade comunal, nunha gran poesía, nun poema inmorredoiro, interminábel".
Foi Xulio López Valcárcel un dos integrantes do grupo coruñés De amor e desamor. No volume colectivo de 1984 tamén había poemas de Lois Pereiro. "A Academia apostou por un autor de culto, de obra ben curta pero consecuente", expón Valcárcel, cuxa poesía se sitúa, talvez, no extremo oposto á de Pereiro. A cercanía ás culturas centroeuropeas -Thomas Bernhard, Wim Wenders, Paul Celan, Wittgenstein, Thomas Mann- é decote lembrada, por oposición á preferencia latina que, segundo Valcárcel, caracterizaba a literatura galega. Ezra Pound, Ballard pasado pola banda post-punk Joy Division ou James Joyce conforman outros exemplos da antroponimia presente na obra de Pereiro.
"A escolla demostra que hai un aggiornamento da institución, amosa que é capaz de ir co tempo", anota, amais, López Valcárcel. E apunta a posibilidade de que o Día das Letras 2011 dedicado a un escritor "en carne viva, que é vítima e representa a época das drogas, da sida, para ben e para mal", achegue outras sensibilidades á lingua galega. "Envelenouse co que comía", di Margarita Ledo, "non pode haber nada máis do noso tempo". Lois Pereiro contraera, nos seus anos madrileños, a enfermidade do aceite de colza.
Das maneiras en que Lois Pereiro transcendeu o contexto no que escribiu fala Leo Fernández Campos. Usuario do heterónimo O Leo i Arremecághona como "cantor punk", Campos reivindica a etiqueta para o autor de Poemas últimos... "Limitar o punk ás súas manifestacións evidentes é reducilo", explica, "e xa Greil Marcus o situou na esteira do dadá ou dos situacionistas". Aí encaixa o traballo poético de Pereiro, "un reverso prístino do que escribían Ronseltz ou Rompente, un volver ao que importa". A ausencia de retórica, de impostación, nun poeta arredado dos manierismos posmodernos hexemónicos na década dos oitenta: o seu ensaio Modesta proposición para renunciar a facer xirar a roda hidráulica dunha cíclica historia universal da infamia é un chamado á resistencia datado en 1994.
Fernández Campos confésase curioso "pola tensión que crea a decisión académica, como beirearán a marxinalidade de Pereiro". Unha marxinalidade -segundo o profesor Arturo Casas non de todo real no referente á recepción dos seus poemas- que, achega Leo Campos, "se cadra comparte coa Academia, dada a situación política actual e o desinchamento da cultura ritual da era Fraga". A percepción de Paco Macías, editor de Lois Pereiro en Positivas, seméllase.
"Teño un sentimento ambiguo", comenta, "porque o cerimonial engólete ao tocar tan preto; agora ben, se a Academia tomou esta decisión é porque as cousas cambiaron aí dentro". Macías, daquela asociado con Xelís de Toro, turrou por dar forma de libro a poemas 1981/1991 (maio de 1992). "Edicións Positivas naceu por xente como Lois", rememora, "que nos gustaban e non tiñan sitio noutros lugares; el abriu a colección di-versos" [que acolleu a Manuel Outeiriño ou Reixa]. Ese é o poeta que, asegura Macías, "a sociedade deberá roubarlle á Academia en 2011, superala. Iso sería o bo".
É María do Cebreiro, quen xa noutras ocasións amosara a súa preferencia por Pereiro para un 17 de maio, a que deita un interrogante concluínte: "O que todo isto nos obriga a pensar, dun xeito moi radical, non é qué pinta Lois Pereiro nese día, senón o sentido que teñen, ou que deben ter, as institucións culturais nun tempo político como este".


Daniel Salgado

Retrato de Lois como artista adolescente, por Xosé Manuel Pereiro

Ou como cachorro, se a referencia fose Dylan Thomas e non Joyce. Eses debates -e outros que non veñen a conto- foron os que tiñamos Lois e eu neses anos nos que a xente tenta descubrir como é o mundo, como debería ser e que vas ser nel. Unha travesía intelectual que eu comecei antes, por cousa da idade, e na que el tomou a dianteira, porque tiña ese radar oculto para detectar a modernidade e a excelencia que lle atribuíu Manuel Rivas. Todo ás apalpadas, porque a Galicia de comezos dos 70, Monforte en concreto, non era aquel burato negro da cultura que era España toda dez anos antes, pero case. "Que importa que saiba de memoria todos os planos de Metrópolis de Fritz Lang, se nunca puiden ver a película?" queixábase nunha das cartas que dirixía a Fotogramas ou FilmGuía, algunha das revistas ás que estaba subscrito.
Afortunadamente, estaba a música. Os discos da Velvet, de Bowie, King Crimson ou de Crosby, Stills, Nash & Young que se lle encargaban aos que ían facer que estudaban inglés por aí adiante e que pinchaba Carruxo na Xolda para os adeptos e se compartían naquel novo invento, a cinta casete. Mentres, no mundo exterior, reinaban Karina e Los Diablos. E, afortunadamente, estaban os libros. O que había nas librerías de Monforte (Xistral ou Mapa) e os que caían nas de Lugo (había un pacto familiar: cada visita médica, un libro). Eu fun literariamente anglófilo e el entregouse á estética centroeuropea á que sempre sería fiel. Paul Celan, Jean Lorraine, Elouard, Breton, Alfred Jarry, Handke, Bernhard. Unha norma case explícita, un tanto arroutada: nada escrito en castelán pagaba a pena (quitado Lezama e pouco máis). Tamén lle eran alleos os ámbitos literarios, os seus usos, códigos e directrices. Vir viña -viñamos, como moitos daquela- de labradores que deron estudado aos fillos, os nosos pais, e medrou no Monforte agredido pola reconversión ferroviaria. Nas viaxes iniciáticas por Europa atopaba reencarnados na Bretaña os labregos do Incio, e nas estacións de tren de Alemaña o mesmo cheiro agre a creosota das vías monfortinas. Pero, sinceramente, naquela época moitos víano escasamente comprometido, demasiado vangardista. "Teño liberdade de acción para exiliar o meu espírito no Ártico, en Asia ou no Nepal, e teño permiso para que nada humano me sexa alleo", reivindicou na Modesta proposición. "Por iso podo decidir militar na miña propia lingua" (lingua que asumimos precisamente nese tempo de buscar quen es e que queres ser). Despois, cando mudaron os tempos e tamén as vontades, moitos criticábanlle fidelidades e militancias por pouco modernas. Entre eles algúns daqueles de antes. Sempre hai practicantes do malabarismo ético ou literario. "Canto peores sexan os tempos que vivamos, máis falsa será a inxenuidade, menos inocente a indiferenza, e máis cómplice non comprometerse", deixoulle dito aos funambulistas.

Xosé Manuel Pereiro.

El Concello de O Incio hará un acto en memoria del poeta Lois Pereiro

"El Ayuntamiento de O Incio organizará en los próximos meses un acto en homenaje y recuerdo del poeta Lois Pereiro, coincidiendo con la dedicatoria del Día das Letras Galegas de 2011 a este autor monfortino...." en El Progreso, de Lugo (13, outubro, 2010)

¡Fóra as vosas sucias mans de Lois Pereiro! (Marcos Calveiro)

¡Fóra as vosas sucias mans de Lois Pereiro! en alfaias.blogaliza.org

"Seica hai moitos que seguen a pensar que un país se pode construír dende a cómoda cadeira dun departamento universitario e que a esperanza se agocha baixo unha mesa-camilla. ESES, que se autocualifican como os verdadeiros gardiáns das nosas esencias, os únicos expendedores de pedigree galego,  pontifican que o futuro dunha lingua reside no mofo que cubre a pedra vedraña dun panteón de ilustres ósos. ESES que cren que só eles teñen o dereito a escoller o cadáver que ano tras anos exhumamos e paseamos en santo cortexo por todo país. ESES que só nos deixarán como herdo o canón intocable dos ortodoxos, o dogma de fe dos puros de sangue, xa que serán soterrados coas súas miserias e os seus prexuízos.
Pois ben, ESES, seica andan moi indignados coa escolla de Lois Pereiro. Que NÓS, os neofalantes, non temos dereito a apropiarnos do seu día, dun dos seus poeirentos símbolos.  Por que NÓS, os que escribimos arreo en galego, os que aprendemos o galego nas escolas, os que cantamos e recitamos nos bares  en galego, os que facemos filmes en galego e os paseamos polo mundo,  os que tuitemaos e nos  socializamos en galego nunha infinda arañeira, somos uns conversos, o noso sangue é impuro. Porque NÓS, que non mamamos dos tetos do seu ideario reseso construído cos refugos do seu fracaso, estamos infectado polo virus da heterodoxia, da marxinación  e da mestizaxe.
Así que escoitade ben, só o vou dicir unha vez,  fóra as vosas sucias  mans de Lois Pereiro. É noso, perténcenos, gañámolo día a día, coa nosa escolla, coa nosa loita e coa nosa suor. E non é unha ameaza, é a realidade. Abride paso e facédevos a un lado, o voso tempo rematou xa. Noso é o futuro. Dos neofalantes, dos heterodoxos, dos marxinados, dos mestizos."
(Marcos Calveiro) publicado o
30 xuño 2010 ás 00:31 en alfaias.blogaliza.org

domingo, 12 de septiembre de 2010

Xosé Manuel Pereiro destaca a homenaxe "valente" ao seu irmán como "un recoñecemento" máis alá do uso do galego

Declaracións do seu irmán, Xosé Manuel Pereiro, decano do colexio de Xornalistas de Galicia  26/06/2010

Monográfico en http://www.diadasletrasgalegas.com/

Autor de culto, representante da eclosión creativa dos 80 e da contracultura. "Nas letras galegas constitúe unha liña de intensidade vital e de formas contemporáneas. Alguén, como di Manuel Rivas, semellante á figura de Manuel Antonio nos anos 20". Con estas palabras presentaba Méndez Ferrín, presidente da Real Academia Galega (RAG) a Lois Pereiro, o autor que se homenaxea no Día das Letras Galegas 2011. Del dixo tamén Manuel Rivas: "é un mito contemporáneo. A súa obra é vangardista, universal e tamén dramática, pero con moito alento. Lois Pereiro invoca aos bos espíritos, as marabillas, a rebeldía e a xenerosidade.

Continuación...

O futuro xa non é alleo a Lois Pereiro

http://www.mcshuibhne.com/2010/06/28/o-futuro-xa-non-e-alleo-a-lois-pereiro/

O mundo literario, intelectual e xornalístico de Galicia está abraiado coa escolla que fixo a RAG do finado poeta monfortino Lois Pereiro coma homenaxeado no Día das Letras Galegas do 2011. Porén, eu non estou sorprendido. Tarde ou cedo tiña que pasar, e pasou. Aconteceu a tempo, no momento preciso, cando se está a pelexar por manter máis viva ca nunca unha lingua acosada.




No amparo do noso idioma temos que achegar aos mozos e mozas do noso país un galego vivo, contemporáneo, moderno, achegado, aclimatado aos tempos, axeitado ao contexto actual, adecuado ao noso presente e ao noso porvir, adaptado á realidade que viven os novos galegos. E a RAG semella que así o etendeu, adicando o Día das Letras do 2011 a un poeta contemporáneo e punk coma Lois Pereiro.



Manterse afastados no tempo da mocidade galega era soster a nosa lingua coma un vestixio, coma unha lingua pretérita zarrapicada de necroloxía e morriña decimonónica. Tiñamos que virar 180 graos, camiñar en galego ao revés e agarrarmos ao presente para achegarmos ao principio: de Lois Pereiro a Rosalía, do punk ao Rexurdimento.



O galego pode empezar unha nova andaina no 2011 con Pereiro. Unha etapa viral na que lles poderemos achegar ás novas xeracións unha lingua viva zarrapicada da contemporaneidade e, con ela, facer o camiño cara adiante e tamén cara atrás, cara o porvir e cara as orixes.



No 2011 hai que abordar a obra e figura maldita de Lois Pereiro sen escatimar nada, sen prexuízos e sen eufemismos sobre o poeta que deixou escrito: “O futuro é por forza alleo a min”. E logo haberá que seguir facendo prospeccións. Haberá que ir dando máis pasos cara a normalización do presente e a procura do futuro. Haberá que adicarlle o Día das Letras Galegas a un autor vivo. Porque o Día das nosas Letras non pode ser só unha sorte de festividade necrolóxica.



Hai que anovarse e darlle valor aos nosos literatos vivos. Hai que actualizarse e procurar e divulgar novas estéticas. Hai que achegar á mocidade galega novos paradigmas literarios e lingüísticos.



Temos que ser punks e rachar os canons para abrir novas fiestras e ampliar horizontes á nosa lingua e á nosa literatura, ou non haberá futuro. E o futuro, querido Lois, xa non é alleo a ti.

Monforte proxecta para o 2011 actos en memoria de Lois Pereiro, que será lembrado no Día das Letras Galegas

Monforte de Lemos (terra natal) (http://www.lavozdegalicia.com/) 29/06/2010


http://www.concellodemonforte.com/

Epifanías de Lois Pereiro, por Luís Álvarez Pousa

Luís Álvarez Pousa, www.elidealgallego.es, 4/07/2010

É Lois Pereiro un maldito? Érao. Acaso por terse atrevido a contraculturalizar cando na tribo aínda pesaba máis o cánon que a rede. Tamén porque a colza fixera del un desafío existencial, incómodo a máis non poder para o establishment intelectual do seu tempo. Fóra da autóritas académica, coa que non sintonizaba, e fóra las liturxias que establecen límites preservando os seus acomodadores o dereito de admisión, non hai vida para quen coma el fixera do desasosego e tamén do desespero unha fonte de rebeldía. Sen que nada puidera con esa súa capacidade de resistencia. Nin sequera cando estaba ao borde do abismo: “nunca perdín despois de tantos anos esa necesidade de sentirme sempre molesto e radical”. Era un poeta maldito. Xusto ata o día en que a mesma Academia o revalida nesa súa condición, que non é senón a dun viaxeiro aberto a corredores infinitos nos que a vida e a literatura se consubstancian e confunden. Na confesión de Kafka –a miña felicidade, as miñas capacidades e calquera posibilidade de que eu sexa útil de algunha maneira están desde sempre na literatura- está tamén, antes e despois da súa enfermidade, a mirada estilizada e líquida do poeta.


Souben del a través das entregas multicopiadas de Loia, a publicación que Manolo Rivas me enviaba puntualmente desde Madrid. Había algo de Rompente, aquel colectivo de provocadoras rupturas, e nada dos que en Xistral escrituramos nos primeiros 70 poemarios de contestación social. Cando a editorial Positivas se atreveu a antoloxizalo por vez primeira, caín na conta do que representaban para o imaxinario dun país fallido, ou en transición, as súas epifanías urbanas. Choque brutal de realidades e sentimentos nos que a dor e o desexo humano se urxen e necesitan mutuamente, decantándose pese a todo, coma o anxo de “O ceo sobre Berlín”, o filme de Wim Wenders e Peter Handke, dous dos seus, por renunciar á inmortalidade a cambio de formar parte da vida mortal. Non doutra maneira podería escribir ese testamento, intimamente caudaloso, formalmente punk, forzosamente agónico, solidario e metafísico, que está en cada despece da súa Poesía última de Amor e Enfermidade.

Que a Academia o leve ao santoral das Letras, solemnizando no vindeiro 17 de maio a súa vida e obra, é o argumento máis acaído co que demostrar a utilidade da súa radical e valente ruptura co cánon cultural da Galicia dos 80. Forzou, sen buscalo, que o que el representa fronte aos estándares da literatura tradicional, e fronte á cultura do fast food, acabe sendo valorado polas institucións. Empezando pola que marca o cánon. Se a súa figura propositiva atraera a atención dos que, coma el no seu tempo, se experimentan fillos dunha cultura que ten instalados os seus tensores no corazón, nas venas e nas arterias –socioeducativas e sociolingüísticas- das tribos urbanas, mellor que mellor. Sempre que non o anestesien, nin o desactiven. Unha tentación a vixiar. Porque el nunca quixo deixar de sentirse molesto e radical.

A figura de Lois Pereiro, por Antón Patiño

Antón Patiño, www.xornal.com (16/07/2010)

Con Lois Pereiro o próximo Día das Letras Galegas acada unha dimensión nova. O vieiro que vai de Novoneyra ata Lois Pereiro amosa a vitalidade poética do país. Tamén o intanxíbel sentimento de rebelde señardade que percorre o mellor das nosas letras. Trátase de dúas ben merecidas homenaxes. Existe moita intensidade no itinerario de Lois Pereiro. Agroman nistes días algunha das claves: experiencia urbana, punk, contracultura, desexo (datos que casan nunha atraente mestura). A propia presenza física era xa unha testemuña elocuente da actitude vital. Unha modernidade que amosa o seu vínculo coa música, co cine, coa cultura alternativa que ía deixar unha pegada fonda na sensibilidade colectiva dos anos 60 e 70 (que cadran co tempo de formación). Hai tamén unha linaxe simbolista e romántica, presente coma substrato na súa vontade estética. Un sentimento intimista fronte á dor da existencia. Unha ética onde o negro vai ser cor emblemática. A fasquía expresionista agroma en cada suco do rostro. Hai fotos lendarias: o noso poeta retratado contra o fondo da noite. Baixo a chuvia. A carón dun escaparate onde a sombra do espello proxecta a imaxe do dandi. Esguío, todo nervio e sensibilidade. Tamén os seus poemas fixeron esa ruta cara a áscese: nunha economía da expresión depurada ata o extremo. A raíz da emoción no cerne da palabra. Aquela estilizada silueta escura contra o trasfondo urbano (Monforte, Madrid, Santiago, A Coruña) era xa de primeiras unha proclama expresionista. Nómade existencial seguindo a ruta de Joyce en Dublín, paseando solitario por Edimburgo na procura do escintileo dun poema. Viaxando nun tren nocturno cara unha Centroeuropa mítica (parando na estación da desesperanza en Thomas Bernhard ou dialogando con Peter Handke). Deica atopar en Berlín imaxes interiores. Axexando todo con ollos introvertidos: a tatuaxe existencial gravada na conciencia. Personalidade hipersensíbel a reflectir o claroescuro dun drama espido. A luz negra da melancolía repregada sobre a espiral do “ennui”. Os seus poemas insomnes teñen moito de telegramas do alén. Radiografías da angustia. O mapa sensorial está feito de misteriosas fendas: vibra o silencio. O corpo é un segredo (que nos está a falar). Sentimos gravitar a palabra, tatuaxe na mente. Gravada na pel: pousada nas mans como unha ofrenda. A morte acada un seu dominio solemne: atravesamos o territorio das palabras-dor. A ringleira amoreada das liñas dun texto que doe. Silandeiras palabras que falan dun ámbito de clausura. Repousa baixo a lenda dun epitafio punk: Cuspídeme enriba cando pasedes/ por diante do lugar no que eu repouse/ enviándome unha húmida mensaxe/ de vida e de furia necesaria. Unha aleación de alto contraste: vida e morte, furia e silencio (esculca radical no epicentro da autenticidade). Se cadra ninguén coma o propio poeta cara expresar o sentimento que hoxe temos na reivindicación colectiva da súa obra: E estou vivindo un soño repetido/ nas noites dos que me seguen querendo.

Protagonista do Día das Letras Galegas 2011 (Prensa)

Lois Pereiro será homenajeado en el Día das Letras Galegas de 2011  (http://www.europapress.com/): 26/06/20010

El Día das Letras, para Lois Pereiro, poeta punk · ELPAÍS.com  (http://www.elpais.com/) : 27/06/2010

El poeta monfortino Lois Pereiro protagonizará el Día de las Letras Gallegas 2011 (http://www.elmundo.es/) : 27/06/2010

Lois Pereiro, una ´apuesta valiente´ de la Real Academia (http://www.laopinioncoruna.es/): 26/06/2010

El poeta Lois Pereiro será la figura homenajeada en el Día das Letras Galegas del 2011    (http://www.lavozdegalicia.es/) 26/06/2010

Lois Pereiro, figura das Letras Galegas 2011 - Faro de Vigo (http://www.farodevigo.es/)  27/06/2010

http://www.xornalgalicia.com/index.php?name=News&file=article&sid=70397 (http://www.xornalgalicia.com/) : 26/06/2010

LOIS PEREIRO SERÁ HOMENAXEADO O DÍA DAS LETRAS GALEGAS DO ANO 2011

http://www.realacademiagalega.org/notebook/FindNote.do?noteIdentifier=115&startIndex=1&count=100
26 de xuño de 2010.-


O Plenario da Real Academia Galega, reunido en sesión ordinaria o día 26 de xuño de 2010 acordou dedicar o Día das Letras Galegas de 2011 a LOIS PEREIRO (Monforte de Lemos, 1958 - A Coruña, 1996).


Lois Pereiro naceu en Monforte de Lemos no ano 1958. Con dezasete anos marchou a Madrid onde cursou estudos de Políticas, que logo abandonou polos idiomas e a informática. Na cidade madrileña fundou, xunto con Antón Patiño, Xosé Manuel Pereiro e Manuel Rivas, a revista Loia, que só coñecería catro números (o último de 1978). Nesta publicación apareceron poemas do escritor monfortino que posteriormente serían recollidos en Poemas para unha loia (1996), libro no que se inclúe o ensaio "Modesta proposición para renunciar a facer xirar a roda hidráulica dunha cíclica historia universal da infamia", que fora dado a coñecer ese mesmo ano nas páxinas da revista Luzes de Galiza.



De regreso ao país, onde compaxinou profesionalmente o exercicio da tradución co labor poético, figurou nas antoloxías colectivas recollidas baixo os títulos De amor e desamor (1984) e De amor e desamor II (1985), compilacións nas que figuran nomes como Pilar Pallarés, Miguel Anxo Fernán-Vello, Manuel Rivas, Xavier Seoane, Francisco Salinas, Xulio Valcárcel, Lino Braxe e outros poetas de moi diferentes tendencias, mais que partillaban inquedanzas culturais. Entre as iniciativas conxuntas deste grupo heteroxéneo destaca o sostemento da revista.



Sempre reticente á difusión individual do seu traballo, foi non obstante colaborador de non poucas empresas de fasquía renovadora, de aí a participación en consellos de redacción e mailos artigos, poemas e relatos espallados por La Naval, Trilateral, Das Capital ou Luzes de Galiza, onde viron a luz -amais do ensaio xa citado- os oitos primeiros capítulos da súa novela inconclusa Naúfragos do paradiso. Nesta mesma liña actuou como letrista con Radio Océano e redactou guión televisivos.



En vida, Pereiro só publicou dúas obras, Poemas 1981/1991 (Santiago de Compostela, Positivas, 1992), na que segundo consta na contracapa se recollen "tódolos poemas que escribiu ó longo da súa vida como poeta"; e Poesía última de amor e enfermidade (Santiago de Compostela, Positivas, 1995), duros e espidos poemarios nos que se fan patentes as pegadas expresionistas, as referencias á literatura xermánica e certos trazos da contracultura.



Lois Pereiro demorado e morno na publicación dos seus artigos cultivou desde os inicios unha imaxe e unha estética que logo fixeron del un autor de culto. Cartografou coma mingúen o labirinto do mundo contemporáneo conciliando para tal fin o individualismo escéptico coa tradición demoledora do expresionismo centroeuropeo. A súa proposta callou na sensibilidade emerxente, mergullada no posmodernismo, e desexosa de atoparse nun discurso reflexivo, acuciante e non retardario.



A morte sobreviríalle na cidade da Coruña no ano 1996.

Lois Pereiro (1958-1996)

Ficha do autor http://bvg.udc.es/ficha_autor.jsp?id=LoiPerei&alias=Lois+Pereiro&solapa=biografia